وداع با دهکده خاطرات

وقتی پاییز فرا می رسید چه حس غریبی داشتیم مادرامون باید اوایل پاییز را همراه با دامها در داماش سپری می کردند وما راهی جیرنده می شدیم  روز آخر خیلی سخت بود اغلب باید با پای پیاده می آمدیم  چون هنوز جاده مناسب نبود و تعداد ماشین ها هم آنقدر نبود که دایم رفت و آمد کنند وقتی به ارتفاعات مرز می رسیدیم باد ملایمی میوزید دیگه آن شلوغی وسط تابستان دیده نمی شد سکوت وحشتناکی حاکم شده و ما همچنان که با قلم پا خط راه را طی میکردیم خاطرات تابستان را هم در ذهن  وا کاوی می کردیم  حتی چشامون نمناک هم می شد و خودمان را قایم می کردیم که بابا و دیگران متوجه نشن هر چه به جیرنده نزدیک تر میشدیم انگار آرامش مان بیشتر میشد چون کم کم به خاطرات سه ماه قبل آنجا وصل میشدیم و سازگاری ما بیشتر میشد و فردا مدرسه هم شروع میشد صبح روز اول مدرسه خیلی خوش نمی گذشت نمی دونم چرا ؟   در زنگهای تفریح  روز های اول همه سکوت می کردند و به هم خیره میشدند اما بعد از چند روز کم کم یه گوشه ای جمع می شدیم و از خاطرات تابستان می گفتیم و چقدر لذت می بردیم . یک ماه که می گذشت مادرامون هم کوچ میکردند می آمدند البته بعضی مواقع اگه حیوانات وحشی مثل گرگ به دامها میزد زودتر می آمدند تا تلفات بیشتری ندن ..... با آمدن آخرین باز مانده ها مدرسه هم جدی تر می شد  آنزمان تعدادی از خانواده ها زمستان را در داماش زندگی میکردند  اما الان چه.... هیچ خانواده ی نمی ماند و داماش عزیز زمستانها تنهاست........